«Vivimos hoxe. Mañá teremos unha imaxe do que foi o presente. Non podemos ignorar do que foi o presente. Non podemos ignorar isto, como non podemos ignorar que o pasado foi vivido, que a orixe do pasado é o presente. Lembramos aquí, hoxe. E non debemos arredar o que somos capaces de imaxinar do que somos quen de lembrar. Imaxinar o pasado. Lembrar o futuro. [...] Non podemos esquecernos sen condenarnos a nós mesmos ao esquecemento. Debemos manter a historia para ter historia. Somos as testemuñas do pasado para seguir sendo as testemuñas do futuro. Daquela decatámonos de que o pasado depende do noso recordo aquí e agora, e o futuro, do noso desexo aquí e agora. Memoria e desexo. Memoria e desexo son imaxinación presente.»Esta vacina, pensada para sandarnos do baleiro e dos horrores dun presente que amenaza con fender os nosos afectos roubando as súas raíces, foi sintetizada por Carlos Fuentes nas páxinas de Tempos e espazos. Non ten contraindicacións. Non ten data de caducidade. E é moi eficaz contra a tentación de arrincar páxinas á vida e, sobre todo, para vencer de vez o ilusorio espellismo que nos anuncia que podemos vivir felizmente instalados nunha tabula rasa –sen identidade, sen memoria, sen desexos, sen futuro– no Mundo Global, no Mundo-Alzheimer.
Sem comentários:
Enviar um comentário