Método Feijóo

No seu café na trincheira, remexe Baamonde unhas cantas iniciativas desmentidas que fomentan o despiste xeral respecto do Partido da Recta Vía que preside Núñez Feijóo. Comeza a multiplicarse o desconcerto, o presidente está abducido pola política do trasacordo. Autoeméndase prodixiosamente e, como poucos, é el mesmo e o seu contrario. O apóstolo do goberno unitario e único, que ía enterrar de vez as dúas voces do bipartito, parece condenado a unha política de idas, voltas e reviravoltas. Despois de censurar a caixa negra sobre as vacas tolas, agora anuncian que se emitirá na TVG o vindeiro martes.

Ninguén entende xa nada e, hoxe por hoxe, Feijóo é unha enigmática caixa negra con entradas (espectaculares) e saídas (estrepitosas), pero absolutamente opaco no que lle toca ás súas razóns ou caprichos do seu comportamento político. Abono de desconcertos que resume un diálogo entre Brando-Kurtz e Sheen-Willard en Apocalypse Now:

—Kurtz: ¿Acaso vostede non aproba os meus métodos capitán?
—Willard: Realmente non vexo o método señor.

É mellor que nos vaiamos afacendo a unha política presidencial de personalidade múltiple. Talvez a culpa non sexa de Núñez Feijóo senón de Nicolás Maquiavelo. O florentino cifraba o éxito do bo gobernante en non desesperar aos poderosos nin desencantar ao pobo. O estrabismo decisional de Feijóo débese de certo ao seu conmovedor desexo de esperanzar aos poderosos e encantar aos plebeos. De aí que as súas decisións abaneen na procura dun virtuoso punto medio no que non conseguen deterse nin tan sequera un segundo. Un pesadelo que comeza a ter a mesma figuración que os peores soños de Kurtz:

Vin un caracol, deslizábase polo gume dunha navalla, ese é o meu soño, máis ben o meu pesadelo, arrastrarme, deslizarme por todo o gume dunha navalla de afeitar, e sobrevivir.