De muros e pontes

Descubrín a John Carlin seguindo o trazo que, cada fin de semana, deixa escrito o balón. Empatei axiña coas súas magníficas crónicas africanas. Heroica terra cruel, un extraordinario libro, levoume da súa man até O factor humano, un fragmento magnificamente ampliado daquel: o fío condutor é a admiración por Nelson Mandela e súa política, alquimia de sedución, dignidade e coherencia. Agora Morgan Friedman e Clint Eastwood andan a voltas coa conversión de O factor humano nun filme.

Ima Sanchís entrevistou a John Carlin na «Contra» de La Vanguardia. Alí subliña que «a autoridade devén da coherencia» e tamén que «a política, en esencia, é persuasión». Para el: «A lección que nos deixa Mandela é que un pode ser unha excelente persoa, xenerosa e boa, e un político brillantemente eficaz. Ter os valores tan claros axudoulle a tomar decisións políticas esenciais.»

No festexo triunfal dos 100 días hai pouca persuasión e abonda fraca coherencia entre as palabras de cordialidade galeguista e a demolición controlada do noso inacabado país e a súa identidade. O heroica terra cruel de Carlin vale para Suráfrica pero lle acae igualmente ben a Galiza. Bragado reitera desde Galicia-Hoxe que «gañar as eleccións non lexitima a destruír unha base da nosa convivencia» pero, até agora, ao Movemento 1-M a única política que lle reina é da couza. O balance é farturento en (des)realizacións aínda que a algúns aínda lle sabe a pouco.

Isaac Newton insistiu en que construímos demasiados muros e poucas pontes. As ensinanzas de Mandela teñen ese mesmo sentido. O discurso do sábado solleiro unicamente nos convidou a acantoarse tras fráxiles muros. Non podemos contentarnos cunha política de resistencia e a súa trama de muros defensivos; ben é certo que tampouco lle temos que escapar ao esforzo mancomunado que fai posíbel valos como o de Manselle, mais cómprennos a arquitectura colaborativa das pontes e a sedución de portas abertas que conviden a entrar.