Facendo amigos (galeguistas)

Ao noso presidente réinalle adxectivar o galeguismo. Segundo sexa a ocasión é cordial, outras veces é amigábel, conciliador cando non integrador, plural ou construtivo. A min praceríame máis que o galeguismo de Feijóo fose máis substantivo e menos adxectivo pero hai que aterse ao que hai.

En actos solemnes Feijóo predica a idea (piñeirista?) do galeguismo como «meeting point» aínda que cando ten ocasión de dirixirse a unha audiencia, que presume que é maiormente galeguista, aproveita para facer ríspidas advertencias sobre o «provincianismo», o mantemento de contraproducentes «misións de resistencia cívica» ou a fabulada tentación de «facer do galeguismo un reduto selectivo ou unha distinción que algúns comparten con avaricia». Unha anómala forma de xerar confianza e seducir ao auditorio.

Na clausura do XXV aniversario da creación do Consello da Cultura Galega, Feijóo deitou palabras que a unha boa parte dos asistentes lle pareceron de todo menos amigábeis. Con ese suceso como estampa dunha nova decepción, matino en «Disparando aos reloxos» sobre a estratexia marrada do presidente de facer amigos galeguistas.

Galeguismo meeting point

Malia o discurso da cordialidade e a integración, aínda está por saberse da primeira iniciativa do actual goberno que poda ser etiquetada como «galeguista» e sobran declaracións e actuacións de contrarreforma que en nada axudan á normalización da lingua e a cultura galega. Tampouco pode cualificarse como exitosa a súa pretendida política de recrutamento de galeguistas independentes para pluralizar os cadros do goberno, fóra da incorporación de Anxo Lorenzo, unha notábel excepción que perde valor exemplar xa que cada día que pasa Lorenzo parécese máis ao soldado Ryan, un home de valía para a familia galeguista que, á espera de rescate, sobrevive tras as liñas inimigas. Fernández Albor e Fraga tiveron moito máis engado galeguista nos seus gabinetes.

Sobre o papel non é difícil concibir o galeguismo como un espazo de pluralidade, de diálogo e mínimo común denominador ao redor do noso país e os seus desafíos e, mesmo, como principal plataforma para a transferencia e converxencia de ideas ao servizo de Galiza, para pensar os nosos problemas en clave de país e procurar solucións integradoras das achegas das diferentes marcas partidarias. Tamén é verdade que baixo pavillón galeguista trafícase con diversos e pouco clarificados fretes, desde a simple descentralización administrativa do rexionalismo forte a un galeguismo que se sitúa, segunda feliz expresión do finado Cuíña, na fronteira da autodeterminación.

Mentres non remita a retropolítica lingüística do goberno do PPdeG e non se reconstrúa o consenso basal que respectaron (máis ou menos) os anteriores presidentes e gobernos, vai resultarlle difícil a Alberto Núñez Feijóo prosperar en seducións galeguistas. Oficia na actualidade de zapador que non de arquitecto do pretendido «meeting point» e, de seguir así, Feijóo acadará un triste recoñecemento: será o primeiro presidente de Galiza que remate o seu mandato sendo menos galeguista que cando o comezou.

Tampouco hai motivo para que se estrañe se a súa pretensión de fosilizar e museificar a lingua e cultura galega activa movementos de resistencia e mesmo de disidencia, e tampouco debería abraiarse se a disensión galeguista remata por botar raiceiras en sectores do propio Partido Popular, moi especialmente entre os que xa foron derrotados (cuiñistas) ou nos que están chamados a ser os vindeiros derrotados (baltaristas).

Cerebros ao servizo do país

Hai uns días Jacques Attali pasou por Barcelona e expresou a súa perplexidade porque Piqué non fose chamado a colaborar activamente cos labores de Montilla e a Generalitat tripartita. Attali fala desde a súa experiencia como antigo asesor de Mitterrand que agora, por encomenda de Sarkozy, preside a «Comisión para a liberación do crecemento», xa coñecida como a «Comisión Attali», un espazo para a imaxinación de novas estratexias de desenvolvemento socioeconómico para Francia. El ten claro que «ningún cerebro debe reservarse só para un partido» e que «a vocación de servizo a toda a sociedade debería estar por enriba de calquera partidismo».

Posibelmente nunha sociedade normalizada Attali leve razón, pero nun país como este tan demediado todo resulta moito máis difícil; máis aínda se o galeguismo remata por converterse no que Bauman cualificou como «ideoloxías de gardarroupa», un complemento de quitar e poñer segundo as circunstancias, e se o destino dos cerebros galeguistas é someterse a unha política de lobotomización cultural e lingüística. Jacques Atalli caeu na tentación da oferta de Sarkozy pero é máis que dubidoso que se entregase ao galeguismo minguante de Feijóo.

Ler Disparando aos reloxos » Facendo amigos