De números e virtudes

Os ciclos da natureza transpóñense á política. Despois dos lumes, chuvia. Chuvia de cifras. Tras as chuvias, erosión. Erosión do goberno. O Partido Popular apresurouse coa súa contabilidade catastrófica: 175.000 hectáreas. Con todo, os números son aterradores mesmo nas súas magnitudes máis modestas: 77.000 hectáreas, o 2,6% da superficie de Galiza; máis de 1.200 vivendas estiveron ameazadas polo lume; houbo catro mortos e unha manchea de feridos; consumiuse o 6% das reservas de auga do país nas tarefas de extinción... e as perdas dos moitos damnificados aínda non comezaron a ser sumadas.

O Partido Popular maximiza a destrución e minimiza o número de incendios para agrandar así o fracaso do dispositivo de extinción. Houbo poucos lumes pero ardeu moito, fallou a organización e a dirección do servizo de extinción. Desvíase a atención dos incendiarios cara aos responsábeis políticos, rexéitase a excepcionalidade da campaña de lumes de 2006 e non se recoñece a existencia dos chamados lumes estratéxicos, menos aínda de nada que poda ser tildado como terrorismo forestal. Incapacidade, ineficacia, inexperiencia. Un argumentario simple, facilmente usábel. Como subprodutos de consumo popular: satanización de Nunca Máis, camuflaxe de responsabilidades na política forestal de varias décadas, aparicións espectaculares nas zonas cero de crise pero só en controlados cotos electorais do PP. Santificación dos alcaldes. Glorificación dos gobernantes do Prestige, das vacas tolas e de dezais anos de lumes estivais.

Os clásicos estimaban a prudencia como a principal virtude política. A nosa dereita non é nada clásica, é moi moderna, modernísima e, en consecuencia, frívola, epidérmica e falsaría. Grazas á dereita (pero non só), a democracia tórnase en moitas ocasións nun vertedoiro de demagoxia e desinformación. Cando o Partido Popular se instala no goberno practica como norma suprema non a prudencia senón a pasividade; cando lle tocan as bancadas da oposición simplemente se entrega ao oportunismo e ao seu irmán bastardo o alarmismo.

Desbotada polos conservadores, a esquerda das liberdades e das nacións debería tomar a prudencia como bandeira propia, a prudencia e mais a súa irmá nada compracida, a crítica. Como deixou escrito Octavio Paz: «A prudencia está feita de sabedoría e enteireza, afouteza e moderación, discernimento e persistencia na actuación.» A crítica será necesaría para idear unha política contra o lume e a prol dos nosos bosques que sexa un exemplo notábel de coherencia, claridade de obxectivos, teimosía nos medios destinados, persistencia nas vontades, habilidade negociadora, capacidade de integración, e intelixencia para comunicarlla aos cidadáns. Os números unicamente nos deixan ese camiño. Todo o resto aínda o podemos elixir libremente nós.