A visita

Produciuse a visita esperada pero nunca desexada. Revivíronse os medos de hai dous anos cando o lume quixo papar a aldea nova. As lapas achegáronse vorazmente pola ruta prevista e previsíbel. Sen resistencia. Sen oposición. Para tornar o lume só había mangueiras de xardín e ramallada; motobombas insuficientes e persoal da extinción canso e derrotado, vencidos pola teimosía dos incendarios. E moitas mans baleiras. Mans baleiras espantando Impotencias, raibas e pánicos colectivos/personais intransferíbeis.

Desde a anterior visita do lume nada mellorou. Cercados por matogueiras e bosque abandonado que nunca se rareou, onte libraron a autorización para proceder a limpeza do perímetro da aldea. Chegou cando xa non era necesario. As labaradas fixeran o seu traballo. A burocracia é máis lenta que o lume. Fallou a prevención. Funcionou penosamente a extinción. Confiemos ter mellor fortuna coa repoboación e a reconstrución forestal.

Onte pagámoslle o seu tributo ás eficientes lapas. Elas deixáronnos unha paisaxe de pesadelo, con formas reveladas pola cinsa e as chiscadelas quentes de xoguetonas lumieiras. Vixilámolas toda a noite exercendo de somatén cívico, facendo novos amigos e complicidades. Perdimos os bosques, gañamos lazos de veciñanza trenzados con solidariedade pero tamén cunha agrisada desesperanza. Un episodio máis da guerra contra o lume e o invisíbel exército de incendarios. Onte estivemos a piques de perdelo todo. Non foi así e ademais gañamos unha certeza: podemos vencer ao lume, pero o fundamental é ganarlles aos incendiarios, a eles e aos que lles tecen as coartadas.