Liberalismo grotesco

Nas vésperas de serlle entregado o premio Príncipe de Asturias das Letras, Ismail Kadare deixouse entrevistar para desvelar, entre outras intelixencias, como o grotesco enfía moitas veces a orde de cousas: «O grotesco ten unha cerna dolorosa, desapiadada. E o grotesco ábrese camiño a couces en situacións tan propicias como unha ditadura. [...] Hai unha comicidade en todo o grotesco, unha comicidade dolorosa.»

O grotesco non só reina nas ditaduras, tamén o fai con idéntica dolorosa comicidade nas democracias, ben basta con seguir as afliccións de Mariano Rajoy para decatarse do seu enraizamento entre a clase política. Ao grotesco pertencen as indecisións e indiferenzas do líder do Partido Popular diante das corrupcións maiores e menores do caso Gürtel e non menos chocalleira e irrisoria é a súa intervención na guerra sucesoria de Caja Madrid.

A mediados de agosto os medios quixeron saber da opinión do presidente dos conservadores sobre a posíbel fusión das caixas de aforros galegas, fose porque non sabía que contestar, fose por non tomar partido nunha lea entre entidades poderosas, Mariano Rajoy esquivou o asunto cunha manifestación de principios: declarouse «liberal de verdade» e sentou cátedra afirmando que «os políticos non deben entrar en asuntos que non lle competen». Auténtica delicatessen liberal.

Tres meses despois Rajoy tenta facer valer a súa decrecida autoridade na elección do presidente de Caja Madrid. Tras resolución gatopardiana sobre a rexeneración do Partido Popular na Comunidade Valenciana, a súa credibilidade cifra as súas cotas máis baixas. O ensaio de cambialo todo para que nada cambie unicamente valeu para devalorizar o seu propio liderado e reforzar o de Camps na súa satrapía.

Agora o seu círculo de adeptos esíxelle unha resposta contundente fronte ás manobras de Esperanza Aguirre que quere colocar a un propio no cume da entidade financeira madrileña. Rajoy apadriña a Rodrigo Rato, un candidato bastante máis cualificado e honesto que Ignacio González, o home de palla da lideresa, mais non é a excelencia o que guía a estratexia marianista.

A ocupación da presidencia de Caja Madrid por parte dun fiel de Esperanza Aguirre confirmaría a súa autonomía política e renovaría as súas credenciais para suceder a don Mariano no caso da súa xubilación anticipada. O reduto aguirrista non se deixa domesticar e asáñase por seguir ampliando os seus poderes e leva, polo de agora, vantaxe na guerra de baixa intensidade que libra co aparato marianista.

Á hostilidade de Aguirre súmase o ameazante prestixio de Rodrigo Rato, de entre todos os ex- do Partido Popular é o que ten mellores credencias democráticas e un currículo con maiores recoñecementos públicos. A opción, que no seu día descartou Aznar en beneficio de Rajoy como candidato «continuísta sen complexos», é vindicada agora, coa lingua pequena por parte de moitos dirixentes conservadores, como un inmellorábel sucesor.

Se Rajoy consegue orientar as apetencias de Rato cara á xestión da entidade madrileña desfarase temporeiramente dun perigoso competidor e infrinxirá unha severa derrota á Aguirre como voceira da oposición interna no seu partido. Dúas vitorias polo prezo dunha. Aínda que non é moi dado as decisión rotundas, a don Mariano vaille parte do seu crédito e futuro político en ser quen de impoñer o seu «dedazo». Fallarlle a Rato sería un convite a regresar á primeira fila da política activa, non atopará peor incentivo que as promesas incumpridas.

As inxerencias de Rajoy no relevo directivo de Caja Madrid lévanse mal coa doutrina liberal non-intervencionista pero empatan excelentemente ben con ese cinismo pragmático que lle obriga a entrar entrar en asuntos (que si lle competen) para seguir manténdose no cumio do poder do Partido Popular. Mariano Rajoy cre que os cidadáns temos memoria de peixe e de que ninguén acudirá as hemerotecas para saber das súas apoloxéticas declaración liberais de hai tres meses. Non é preciso, cada día está máis claro que a materia ideolóxica do minguante líder conservador non é o liberalismo senón o cinismo. Grotesco, triste de asombrar, para rir por non chorar.

Disparando aos reloxos # 20