Días atrás Claudio Magris alertaba sobre o triunfo do que chamou a «política pop», derivación extremosa da videocracia que ten como característica máis salientábel a tendencia a «facer da imaxe un fin en si mesmo». A boa imaxe (propia) e a mala ou pésima imaxe (allea) tornouse no catalizador de celebridades políticas e mediáticas. O gürtelazo significará inevitabelmente (quérese dicir, antes ou despois) a eclipse ou obrigado ocaso dalgúns liderados do Partido Popular postaznarista e mesmo, a pouco que se extravie, a escaseza de exercicios de autoridade de Rajoy pode ser causa da súa xubilación forzosa. Na galería de notábeis do Partido Popular, Núñez Feijóo, pola contra, protagoniza unha carreira meteórica que, desde o 1-M, o empolicou no cumio do top-ten dos «populares». Se non é o terceiro, é o segundo currículo máis prometedor da nomenklatura conservadora. A súa imaxe obra as miraxes que a súa acción de goberno non é quen de certificar. Núñez Feixóo é a Francisco Camps, o mesmo que Gianfranco Fini quere ser a Berlusconi, a oferta dunha dereita de escuros historiais que aspira a ofrecerse como modernización conservadora.
Andrea Camilleri, unha intelixencia non precisamente rebaixada de crítica, agasallou a Fini con palabras que resumen as súas aspiracións: «Di cousas xustas, laicas, modernas. Unha dereita finalmente respectábel». Esa é a imaxe que Feijóo cultiva de si mesmo para mellor posicionarse ante un eventual desfondamento da cúpula do Partido Popular como consecuencia do peso inculpatorio do caso Gürtel. Nas despreocupadas tertulias dos moi poderosos insisten: Mariano Raxoi ten quen o suceda, xa pode fracasar tranquilo.
En Caderno de paso matino sobre o irresistíbel encanto de Alberto Núñez Feijóo entre os vips da novísima dereita e sobre os seus valores como gobernante (inéditos) e as súas grandes (e polo de agora discretas) ambicións presidenciábeis.
Sem comentários:
Enviar um comentário