Lealdades

O diálogo entre Ric Costa e don Vito Correa, que transcribiu Fernando Varela en Público, debrúzate de cheo na máis ardorosa fogueira das vaidades. Os degoiros presidenciais de Costa son acalmados, e ao tempo excitados, polo solícito amo de chaves de Casa Gürtel: «Dentro duns anos ti es o futuro presidente do Goberno, porque se non, o que tedes, o candidato que tedes agora, ben, eu espero que non lle... non lle votedes no 2011, non, pero vaites, non ides gañar nunca, e daquela ti, dentro de pouco, ti es o que vai mandar aí, macho.»

Co candidato que tedes agora non ides gañar nunca. Esa mesma xélida, arredada e inapelábel sentenza pendura desde o Congreso de Valencia no pescozo de Mariano Rajoy, ánima en pena que ocupa a presidencia do Partido Popular. Os seus días son descontados. No Comité Executivo de hoxe Rajoy debería adoptar unha decisión para a eternidade, unha decisión pola que sexa lembrado agarimosamente pola manda conservadora en séculos vindeiros.

Faría ben en inspirarse no Partido Justicialista arxentino. Moitas familias políticas están tan dividas e enfrontadas como o peronismo pero poucas están tan precariamente instaladas na beira do precipicio fraticida e ningunha é máis dada ao engano e á irresponsabilidade suicida. E malia todo debe ser o único partido do mundo que instituíu o Día da Lealdade. Todos os 17 de outubro reúnense para certificar como sangran as feridas debidas ás súas retesías intestinas e renovar o seu compromiso de fraternal e eterno odio para proseguir unha guerra familiar sen cuartel.

Don Mariano, hoxe é un excelente día, impoña o seu férreo e absoluto criterio e institucionalice o Día da Lealdade Popular; non dubide en reeditar o vello lema dos xusticialistas: «Non hai nada máis sagrado para un peronista que outro peronista.» O Partido Popular é unha irmandade de honestos, incondicionais e leais, de xenerosos e desinteresados, un retallo do paraíso na terra, a cifra máxica da nosa redención e a salvación de España. Ánimo Mariano! Ti es o que vai mandar aí, macho!