Dignidade e xornais

Vitor Hugo definiu a prensa como «o dedo indicador» dun país. Onte, en todos os quioscos cataláns, o dedo sinalaba unha única dirección: a defensa da dignidade e dos dereitos políticos de Cataluña. Sen medias palabras:

Non estamos ante unha sociedade débil, prostrada e disposta a asistir impasíbel ao abaixamento da súa dignidade. [...] Ninguén que coñeza Cataluña porá en dúbida que o recoñecemento da identidade, a mellora do autogoberno, a obtención dun financiamento xusto e un salto cualitativo na xestión das infraestruturas son e seguirán sendo reclamacións tenazmente expostas cun amplísimo apoio político e social. Se é necesario, a solidariedade catalá volverá articular a lexítima resposta dunha sociedade responsable.

A reacción de El Mundo fronte á iniciativa dos xornais de Cataluña é sobradamente ilustrativa daqueles que cren que só existe un espazo de decisión política real (a do Estado), unha única canle para representar intereses cidadáns ou políticos (os partidos), un xeito de xestionar a cousa pública (o bipartidismo) e unha norma pechada, inmóbil, para determinar o que é lexítimo, procedente, obrigatorio, xusto, necesario e deber de salvación (A Constitución de 1978).

En termos informativos, políticos e empresariais, P.J. Ramírez está (xenerosamente) disposto a aceptar a confrontación de intereses e proxectos co Grupo PRISA, pero resúltalle intolerábel a aparición de ningún outro axente mediático que intente intervir de xeito decisivo na conformación da opinión pública, sinalar outra axenda e incentivar calquera outro debate.

É innegábel que o bipartidismo aleita unha sorte de solidariedade antagonista, necesítase do outro axente contraditor para ser un mesmo, para que se valoricen as accións propias, para converterse nun instrumento fundamental do sistema de poder. A irrupción como unha única soa voz dos xornais cataláns obriga por iso a P.J. Ramírez a afirmar a norma básica da democracia bipartidista: na repartición de poderes e influencias non hai lugar para un terceiro convidado. Aos demais, fóra dos dous grandes, quédalle a política banal e os poderes de tramoia e cartón pedra.

A dereita mediática, como a dereita política, xudicial, económica, cre que Cataluña (e aos seus medios de comunicación) unicamente está capacitada para ser protagonista de políticas sen consecuencias, para ser actor trivial nun xogo que Laureano X. Vidal, un arroutado dirixente do PRI, definiu con brutal clareza: «A política é deixar que a xente loite para quedarse como estaba.» Cataluña pode pelexar polo que queira pero vai quedarse tal como estaba.

Vidal tamén deixou este outro luminoso aforismo: «Un louco secuéstrate para curar dunhas feridas inexistentes. Boa definición da política, non si?» O Tribunal Constitucional, P.J. Ramírez, o seu odiado/amado Mariano Rajoy e todos os partidarios do inmobilismo constitucional están decididos a curar a Cataluña das feridas imaxinarias que parece ser que lle produciu o Estatut. Eles son os vixiantes das nosas (inconscientes) liberdades.