As bolsas de Saviano

Supoño que Manuel Rivas segue á procura do maletín de Walter Benjamin. A valixa errante que se perdeu tras o seu destino final en Portbou. Na súa alma gardaba os tesouros do exiliado. Extraviouse. Conservabamos, non obstante, o currículo que Benjamin mandou, en xullo de 1934, ao Comité Danés de Axuda aos Refuxiados. O seu SOS rexistra os labores e méritos que vai punteando co desacougo dos fuxitivos.

Nas primeiras liñas anota: «Os trastornos políticos non só me arrebataron dun golpe a base da miña existencia como escritor e investigador independente, senón que ademais, aínda que son disidente e non pertenzo a ningún partido, puxeron en cuestión a seguridade da miña liberdade persoal.» O seu inventario de bens é mínimo: «Non teño fortuna ningunha; a miña única propiedade é unha pequena biblioteca de traballo.»

En Público atopo traducidas algunhas confesións abatidas coas que Roberto Saviano se sincerou a The Times. A voz da canseira do salmón que non ten nacente onde ir. O éxito de Gomorra como maldición e condena a morte. Vivir entre seguridades prestadas por alleos, baixo a custodia do medo. A señardade da vida simple e o agarimo das amizades. Non hai camiño cara ao benestar primeiro. Sábeo: a fuxida non pode ter raíces.

Saviano encarta a súa vida nómade en tres bolsas. Unha para roupas e calzados. Outra para os tarecos do aseo e a farmacopea. Unha máis para os libros, o computador e os seus papeis. Abeiro. Saúde. Saber. A morriña dos días que te sabías libre, a equipaxe como nación, a vida ameazada que cabe na biblioteca mínima e na maleta de Walter Benjamin. A confianza fráxil en que o seu compás non o deite nun Portbou sen horizonte.