Enquisa macguffi

Fermín Bouza debullou a razón dos números da Consulta Feijóo, Bragado reflexionou mesuradamente sobre os efectos directos e colaterais negativos da ruptura do consenso de fomento do galego no ámbito educativo, Cesare destilou unha paixonal catarse á súa costa, e, cos seus calcetíns, Rubén Ruibal revelou o sentido último da Consulta Feijóo. A min todo o caso, cada día que pasa, imítame máis a un macguffi da escola Hitchcock. Un caricaturesco macguffin xa que as grandes decisións de política lingüística do novo goberno e do Partido Popular fixáronse con moita anterioridade á realización de tan grandiosa consulta democrática.

Hitchcock ideou o «macguffin» como un elemento para alentar o suspense e facer progresar a trama narrativa das súas películas, non era máis que unha escusa argumental que propiciaba o desenvolvemento dunha historia pero que carecía de toda relevancia por si mesmo. A Consulta Feijóo revélase como un grotesco macguffin válido unicamente para facer avanzar o argumento lingüístico do Partido Popular que non é substancialmente diferente do que contrabandea Galicia Bilingüe para formatear Galiza como unha comunidade monolingüe en castelán.

Sobre o asunto escribo en «Disparando aos reloxos» coa intención de salientar que a Segunda Modernización de Galiza que abandeira Alberto Núñez Feijóo, en termos de normalización lingüística tradúcese na cancelación do mandato normalizador das nosas institucións de autogoberno, encomenda asumida noutros tempos mesmo pola banda dereita do noso país. A novidade radical da política de Feijóo é a renuncia da Xunta a xogar ningún papel activo como garante fundamental da igualdade de condicións de uso da lingua galega.

Pierre Manent, un liberal dos de verdade, definiu a democracia como o movemento político e social cara a unha igualdade de condicións sempre maior. A consulta e a estratexia que a abeira é unha fraude (anti)democrática absoluta, nin garantirá liberdade ningunha de elección lingüística nin asegurará a igualdade de trato xurídico nin de oportunidades de uso para a lingua galega.

Enfrontámonos a un poderoso movemento antidemocrático e nestas condicións de desnormalización non hai marxe de esperanza ningunha para soñar unha igualdade de resultados entre as dúas linguas existentes na nosa comunidade. A estratexia de bilingüismo formal do Partido Popular encamíñanos cara a un monolingüismo castelán de xeito irremediábel, esa é a solución final á que aspira o black block que lidera Gloria Lago.

Unha lectura cándida das intencións do Partido Popular insiste en que a consulta é un instrumento máis nunha «estratexia de bordo do abismo» destinada a disuadir aos máis fervorosos partidarios da normalización do galego facendo visíbel a potencia dos sectores cidadáns abducidos polo monolingüismo en castelán. O virtuoso termo medio que quere para si Núñez Feijóo é o cancelamento da presenza paritaria de galego e castelán no ensino non universitario, un abaixamento normalizador para tranquilizar á barra brava de Galicia Bilingüe.

Asomados ao bordo do precipicio monolingüe castelán, ao Partido Popular antóllaselle que aos sectores galeguistas máis mornos non lle quedará máis que a mansa acomodación a un agónico «pouco é máis que nada». É posíbel que á voz solista de Anxo Lorenzo axiña se una unha coral polifónica de medidos posibilismos. Sospeito que poucos logros saíran dos seus esforzos vocais. Perante a estratexia do bordo do abismo que anima Feijóo e Vázquez, cómpre lembrar o consello de Michel de Montaigne: «Á beira dun precipicio só hai unha maneira de andar para ao fronte; dar un paso atrás.» A súa estratexia non é invencíbel pero non será aquela caste de posibilismo acomodado quen os faga recuar.

Ler Disparando aos reloxos » A enquisa MacGuffin