31/08/2009

O editor valente


Xosé Luís Barreiro Rivas, na coda do seu eloxio das verdades reveladas polo señor Herst do Sabón, retruca o sabido «unha cousa é predicar e outra dar trigo» facendo valer a súa experiencia e sentenza: «Pódolles confirmar que en Galiza é máis difícil dicir as cousas que facelas». Aí radica a fortaleza moral do noso Herst e a esencia do seu xornalismo libre: dicir a verdade, entregarse eticamente a unha verdade cangada de riscos e perigos, máis aínda para un home que carece de medios para defender as súas opinións, desvalido e vulnerábel como o editor e presidente de La Voz de Galicia. David contra Goliath.

Barreiro Rivas ademais ten razón cando di que en Galiza é máis difícil dicir as cousas, as verdades ou as políticas necesarias, que, despois, levalas á práctica. Pero hai unha cousa aínda moito máis difícil: que La Voz de Galicia as publique, nas follas amarelas do noso Berlusconi é imposíbel publicar calquera verdade que non axude ao Partido do Poderosos. Falarán as pedras pero é practicamente imposíbel que as súas declaracións teñan reflexo no papel dos caprichos do editor valente. Á intelixencia de Barreiro Rivas cómprenlle mellores causas que aplaudir o imperio da impostura que goberna don Santiago Rey Fernández Latorre.

6 comentários:

Nygard disse...

Na miña opinión Barreiro Rivas é unha das persoas máis lucidas que teño lido en relación á análise política do país. Teño que dicir que comparto ademáis moito do que di. Se había algo que me distanciaba del era a súa manifesta ética católica practicante...

Agora hai outro elemento máis de distanciamento...

Lamentábel, non ten máis calificativos.

Anónimo disse...

Non queo insistir, o anterior comentario dixo EXACTAMENTE o que eu ía dicir verbo de Barreiro. Almas xemelgas?
Drambui

Anónimo disse...

Nygard, eu tamén coincido contigo. Pero Barreiro ademais dun grande articulista é unha persoa con virtudes e defectos q o levan/levaron a cometer moitos erros (algún destes últimos poden verse nas hemerotecas e nos futuros libros de historia). Entre as primeiras -as virtudes- está o ser ben agradecido.

Barreiro sabe que hoxe en día sería un ninguén se non for pola Voz. E sabe que non é o favorito de Don Santiago (ese posto ocúpao un ser pequeno e innomeable, profesor de Constitucional), así que fai o posible por agradalo e que lle permita agasallarnos con magníficos artigos a maioría das veces.

Héctor Sánchez disse...

Así como resulta penoso o artigo de Barreiro sobre o editor da Voz, o xornalista Perfecto Conde escribeu un interesante artigo no seu blog "Croques"


http://www.perfectoconde.blogspot.com/

Nygard disse...

Anónimo 1: pois a ver se imos ser irmáns sen sabelo...
Anónimo 2: Coincido. Mesmo semella que Barreiro fai o que fai non só por interese persoal senón colectivo, coñecedor do poder (e da caste) do ínclito personaxe. Pero claro, "Piñeirismo" si, pero todo ten un límite...

Leo Caldas disse...

Gústame o de ser pequeno e innomeable, profesor de Constitucional...