Cordialidade popular

Róeme a curiosidade. De que falarán os mandatarios populares nos macroeventos que organizan para maior gloria mediática de Mariano Rajoy? Fóra das mágoas do cargo, da saúde da familia e das fortunas dos amigos comúns, de que parolan nos relanzos e nos descansos? Á parte de rexoubar sobre as desgrazas de contraditores e opositores, é de supor que han de dedicarse ao «Tú, ¿cómo te lo montas?», ou menos coloquialmente, a compartir sabedorías sobre a gobernanza eficaz e as súas boas prácticas. Na sobremesa baixo o fume dos habanos de Mariano Feliz seguro que non se fala doutra cousa.

O noso triunfante Alberto Núñez Feijóo, con toda certeza, ha ser centro de interesadas audiencias xa que, nestes últimos cen días, son moitos os prodixios que bendiciron a terra dos galegos. Vivimos nun país en proceso de transformación marabillada grazas á política de cordialidade coa que o noso Quinto Presidente fai ortopedia e auditoría das malas prácticas do goberno precedente. E aínda lle queda tempo para facer revista da nosa memoria colectiva.

Castelao reloaded

O seu revisionismo histórico é tan importante como a súa acción de goberno amigábel. Aí teñen a mutación de Castelao que de nacionalista e republicano federalista pasou a ser un galeguista de rexional preferente. O noso admirado presidente non só emenda os seus escasos erros senón que corrixe con ben os cometidos por outros na historia pasada.

Os desvaríos do Sempre en Galiza están sendo sometidos a unha rigorosa corrección de probas e Castelao será axiña rehabilitado con todos os honores. Pasaron os tempos extraviados daquel «Castelao é noso» e hoxe ninguén discute que, de vivir, o de Rianxo sería seareiro ou mesmo utilleiro ideolóxico de Núñez Feijóo.

Transposición cordial

No centro da gobernanza eficaz e das boas prácticas de Feijóo e Rueda está a súa política de cordialidade. O amortecemento da tensión política á que está entregado o Partido Popular é unha consecuencia feliz da meteórica ascensión do novo presidente de Galiza. Feijóo é un home persuasivo e o seu galeguismo cordial é unha marca que pode ser clonada con éxito en calquera feudo do Partido Popular.

A tronante advertencia de Feijóo para descodificar o galeguismo e a galeguidade como «reduto selectivo ou unha distinción que algúns reparten con avaricia» aínda non prosperou moito na Comunidade Valenciana pero rematará por impoñerse como a auga de Valencia, outro enxeño dun galego.

Á diferenza da galeguidade que é de libre acceso, a valencianidade é unha identidade de excelencia que se adquire por nacemento, por doazón xenerosa do presidentraxe Camps ou por exame. Nestes días a planetaria Leire Pajín resístese a someterse a un chequeo público da súa valencianidade, innovador requirimento para ser senadora da Comunidade Campista. Ninguén se explica a súa renuencia a facer o exame selectivo. É ben doado de aprobar, o amigo Bigotes pasouno sen problema ningún.

Pajín pode afogar o seu medo escénico e facer a proba selectiva, ou agardar a que Feijóo persuada a Camps dos beneficios da tradución do «galeguismo cordial» ao «valencianismo amigábel». Non tardará Alberto, Castelao caeu ante o seu engado na primeira tirada.